Anja Ruikes-Alkemade

Ik sta aan de kust
Een schip vaart uit en spreidt haar witte zeilen
In de ochtendwind
Ze glijdt geruisloos richting de blauwe oceaan
Ze is een object van schoonheid en kracht
En ik kijk naar haar, totdat ze als een wit wolkje
Zich vermengt met de overgang van de zee en de lucht
Iemand naast mij zegt: ‘Kijk! Ze is bijna weg!’
Maar ze is slechts uit mijn zicht verdwenen,
Zo is het
Ze is net zo groot en in vol ornaat,
Zoals ze was toen ze naast mij lag
En ze is net zo goed in staat
Haar levende lading te dragen naar haar bestemming.
Haar verminderde grootte betreft mij,
Niet haar.
En net op het moment dat iemand naast mij zegt:
‘Kijk! Nu is ze weg!’
Zijn er andere ogen, die kijken naar haar komst,
En roepen andere stemmen in blijdschap
‘Kijk, daar komt ze!’
Dat is sterven.